ZSBD w Żywcu

Tomasz Bagiński

Polski diament animacji komputerowej.

Reżyser filmów animowanych oraz autor cyfrowych efektów specjalnych do filmów i gier komputerowych. Także rysownik, malarz. Jest artystą samoukiem - animacji komputerowej uczył się samodzielnie na domowym komputerze. To prawdziwy wirtuoz tej sztuki, a jego dzieła można porównać do największych osiągnięć malarskich. Jego film „Katedra” w 2003 roku nominowano do Oscara za najlepszy krótkometrażowy film animowany.

Dzięki swojemu pierwszemu studenckiemu filmowi „Rain” wygrał konkurs grafiki trójwymiarowej „YoungElectronicsArts”, który stał się dla autora przepustką do firmy Platige Image, gdzie zajmuje on stanowisko dyrektora kreatywnego. W latach 1999–2002 pracował nad swoim debiutem krótkometrażowym „Katedrą” Animacja Bagińskiego. Animacja Bagińskiego inspirowana opowiadaniem science fiction Jacka Dukaja, malarstwem Zdzisława Beksińskiego i architekturą Gaudiego, została dostrzeżona i wielokrotnie wyróżniona. Film nagradzany był m.in. na festiwalach "Siggraph" 2002, "Animago" 2002, KFF w Krakowie i OFAFA 2002. Uzyskał także nominację do Oscara w kategorii najlepszy animowany film krótkometrażowy. "Katedra" imponuje stroną techniczną: świetnymi teksturami, niezwykłymi, lecz uzasadnionymi dramaturgicznie punktami widzenia kamery, zmiennością planów i plastycznym operowaniem światłem. Sam autor, mówiąc o filmie podkreślał:

 "”Katedra' była takim 'popowym filmem autorskim'; zresztą do dziś czasem pojawiają się na ten temat dyskusje i sporo ludzi zarzuca mi, że 'Katedra' mało ma do czynienia z prawdziwą sztuką i za sztukę może ją uznać tylko widz kompletnie niewyrobiony w kinie autorskim. Ale... właśnie o to chodziło. Nie chciałem by powstał film, który zobaczy 5 osób w studenckim klubie dyskusyjnym. Chciałem stworzyć coś, co dotrze do wielu ludzi, wielu ludzi zaciekawi. Potężnie się do tego przyczyniła też promocja filmu, pierwszy raz robiona w kraju na taką skalę i oczywiście nominacja do Oskara. Mam tę satysfakcję, że może niektórzy widzowie po obejrzeniu mojego filmu zainteresowali się tematem na tyle, żeby sięgnąć do rzeczy cięższych gatunkowo." (Mariusz Frukacz, "24 klatki na sekundę. Rozmowy o animacji", Kraków 2008)

W 2004 roku zrealizował swój drugi film krótkometrażowy „Sztuka spadania”. Jest to przewrotna historia, która rozgrywa się w odosobnionej bazie wojskowej na Pacyfiku, gdzie zdziwaczali oficerowie oddają się okropnemu procederowi fotografowania spadających z platformy żołnierzy. Zdjęcia te służą choremu psychicznie generałowi do tworzenia, metodą specyficznej animacji poklatkowej, własnego filmu - makabrycznego tańca śmierci. Autotematyczna animacja Bagińskiego opowiada nie tylko o sztuce ożywiania nieruchomych fotografii, traktuje także o bezsensie wojny, podczas której żołnierze stają się ofiarami sztuki wojennej uprawianej przez dowódców. "Sztuka spadania" zdobyła najważniejsze nagrody na festiwalach filmowych w Beverly Hills, Los Angeles, Stuttgarcie, Linzu, Teheranie i Tiranie oraz została uhonorowana BAFTĄ, nagrodą Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej.

W 2009 wyreżyserował kolejną krótkometrażową animację – „Kinematograf”, na podstawie komiksu Mateusza Skutnika z albumu „Rewolucje: Monochrom”. Poza realizacją swoich autorskich projektów pracuje nad efektami specjalnymi i animacją na potrzeby produkcji reklamowych i kinowych. Ma także na swoim koncie wiele publikacji w gazetach branżowych na całym świecie, od Stanów Zjednoczonych po Chiny i Japonię. Jest twórcą krótkometrażowej animacji „Made in China”, która porusza problem łamania praw człowieka w Chinach. Została ona przygotowana na zlecenie „Reporterów bez Granic” i miała zostać upubliczniona w kwietniu 2008, jednak Reporterzy wciąż ją odwlekają.

W styczniu 2014 roku na zlecenie BBC został opublikowany spot promujący Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Soczi wyreżyserowany przez Bagińskiego. W październiku tego samego roku Bagiński i jego studio otrzymali od Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej dofinansowanie w wysokości 150 tysięcy złotych na realizację fabularnego filmu „Wiedźmin” opartego na podstawie prozy Andrzeja Sapkowskiego, który to projekt po ewaluacji PISF ocenił jako „bardzo dobry”.

Tomasz Bagiński w przerwach pomiędzy realizacją swoich autorskich projektów, pracuje nad efektami specjalnymi i animacją na potrzeby produkcji reklamowych i kinowych. Jest producentem wykonawczym serialu Netfliksa „Wiedźmin”, a także autorem okładek do książek Jacka Dukaja.

Twórca "Katedry" to laureat licznych nagród, m.in.: im. M. Kołodyńskiego oraz Belvedere International Achievement Awards. Postanowieniem z 24 kwietnia 2012 r. „za wybitne zasługi dla polskiej i światowej kultury, za osiągnięcia w pracy twórczej i artystycznej” został przez prezydenta Bronisława Komorowskiego odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Filmografia:

 

• 1997 – Rain;
• 2002 - Katedra (nagrody: 2002 - SIGGRAPH – Najlepszy Krótki Film Animowany (USA); British Animation Festival – Najlepszy Komputerowy Film Animowany (Wielka Brytania); "Animago" – Najlepszy Film Festiwalu (Niemcy), "Artfutura" - Najlepszy Film, Nagroda Publiczności (Hiszpania); 2003 - 43. Krakowski Festiwal Filmowy – Srebrny Lajkonik (Polska);
• 2003 - nominacja do Oscara, Krótki Film Animowany (USA); Poznań - FF dla Dzieci (Polska), Tarnowska Nagroda Filmowa (Polska);
• 2004 - Sztuka spadania (nagrody: 2005 - "Animago" -„Animago Award” (Niemcy); Beverly Hills Film Festival, Najlepszy Film Animowany (USA); SIGRAPH - Nagroda Jury (USA); "Prix Ars Electronica Festival" -  „Golden Nike” (Austria), Teheran, Tirana; Dresden Film Festival, "Youth Oscar Animation", Arizona Film Festival -Najlepszy Film Animowany (USA); Digital Shorts Competition, „Grand Prix” – Golden Horse Awards (Tajwan); 2006 - nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej BAFTA, Najlepszy Krótki Film Animowany (Wielka Brytania);
• 2007 - Wiedźmin intro/outro (nagroda: 2008 - nominacja do nagrody Visual Effects Society w kategorii Sekwencje Filmowe w Grze Komputerowej (USA);
• 2009 - Bieg - krótkometrażowy;
• 2009 - Hardkor 44;
• 2009: Siedem Bram Jerozolimy – reżyseria animacji (nagrody: 2009 - Nagroda Główna, Czeski Kryształ na festiwalu „Złota Praga”, Czechy; nominacja do nagrody Rose d'Or w Lucernie (Szwajcaria); nominacja do nagrody Emmy International (USA);
• 2009: Kinematograf – reżyseria, scenariusz; (nagroda: 2009 - Grand Prix festiwalu „Animago” w kategorii najlepszy krótki film (Niemcy);
• 2010: Animowana historia Polski – reżyseria;
• 2010: Grunwald. Walka 600-lecia – Krótki film promujący 600-lecie bitwy pod Grunwaldem – reżyseria;
• 2011: Krótki film promujący polską prezydencję w radzie Unii Europejskiej – reżyseria;
• 2011: Move Your Imagination – Euro 2012 UEFA;
• 2012: Intro gry Wiedźmin 2: Zabójcy królów – Edycja rozszerzona;
• 2013: Zwiastun gry Cyberpunk 2077 – reżyseria, scenariusz;
• 2013: Zwiastun gry Wiedźmin 3: Dziki Gon;
• 2014: Natura – zwiastun promujący transmisję BBC z Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Soczi – reżyseria;
• 2014: Ambition – film o misji sondy Rosetta;
• 2015: Legendy Polskie: Smok – reżyseria;
• 2015: Legendy Polskie: Twardowsky – reżyseria;
• 2015: Zwiastun gry For Honor – reżyseria;
• 2016: Legendy Polskie: Twardowsky 2.0 – reżyseria;
• 2016: Legendy Polskie: Operacja Bazyliszek – reżyseria;
• 2016: Legendy Polskie: Jaga – reżyseria;
• 2017: Niezwyciężeni;
• 2019: Wiedźmin – producent wykonawczy;
• 2020: Kierunek: Noc – producent wykonawczy.

(źródła: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomasz%1F%1F%1F_Bagi%C5%84ski

https://culture.pl/pl/tworca/tomasz-baginski

Obrazy: Tomasz Bagiński, fot. Rafał Siderski / Forum;

Kadr z filmu „Katedra” za „Platige Image”  - https://platige.com/wp-content/uploads/2002/07/The_Cathedral_01-2-1640x883.jpg)

Tomasz Gudzowaty

Rzeczywistość zaklęta w czerni i bieli.

 

 

Fotograf, wielokrotny laureat międzynarodowych konkursów World Press Photo i Picture of the Year. "Portrety natury! Dostrzegamy w nich wszystko. Zwierzęta są piękne, rozumne, pocieszne, liryczne. Ja je kocham", mówił Tomasz Gudzowaty. Jest on dzisiaj jednym z najbardziej znanych polskich fotografów, wielokrotnym laureatem nagrody World Press Photo. Choć obecnie zajmuje się chętniej spektakularnym fotoreportażem i fotografią sportową (najbardziej znane są jego cykle zdjęć mnichów z klasztoru Shaolin oraz niepełnosprawnych sportowców), zaczął od fotografii dzikiej przyrody. Pierwszą nagrodę World Press Photo w roku 1999 otrzymał za głośne zdjęcie Pierwsza lekcja zabijania, przedstawiające małe gepardy uczące się polowania na gazele. Gudzowaty pracuje głównie w czerni i bieli. Jego fotografie zwierząt, wykonane w Afryce, trafiły na znaczki wyemitowane przez Pocztę Polską.

            Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografów (ZPAF) oraz Polskiej Agencji Prasowej i European Press Agency. Stale współpracuje z agencją Focus Fotoagentur z Hamburga. W latach 2004-2011 prowadził w Warszawie Yours Gallery. W 2011 roku otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Autorów ZAiKS w dziedzinie sztuk wizualnych za swoje osiągnięcia na polu fotografii.

Bliski jest mu nurt fotografii humanistycznej, realizowany w formie klasycznego, czarno-białego fotoeseju. Tomasz Gudzowaty zaczynał swą karierę od fotografii przyrodniczej i w niej osiągnął pierwsze międzynarodowe sukcesy. Podróżując w egzotyczne miejsca, robił między innymi zdjęcia afrykańskich dzikich zwierząt. Pierwszą w swym dorobku nagrodę World Press Photo otrzymał w 1999 roku za głośne zdjęcie "Pierwsza lekcja zabijania", przedstawiające małe gepardy uczące się polowania na gazele.

Gudzowaty wykonał także liczne reportaże fotograficzne o tematyce społecznej. Przykładem tego rodzaju działalności jest jedna z jego ostatnich prac: zrealizowany w 2011 roku cykl zatytułowany "Bokserzy". Opowiada on o założonej pod jednym z wiaduktów w Zona Leste (jednej z najuboższych dzielnic Sao Paulo) Akademii Boksu, kierowanej przez byłego zawodowego boksera Nilsona Garrido. Brazylijski mistrz pojmuje swoją społeczną misję jako uwalnianie ludzi, zwłaszcza młodych, z kręgu bezrobocia, nędzy i przestępczości narkotykowej, głównie poprzez sport i edukację. Charyzmatyczny O Louco dos Viadutos ("Szaleniec od wiaduktów"), cieszy się szacunkiem i sympatią zarówno miejscowych mieszkańców, jak i władz miejskich, popierających, a nawet naśladujących go w tworzeniu ośrodków sportowych pod wiaduktami.

Od dłuższego czasu Tomasz Gudzowaty koncentruje się jednak przede wszystkim na fotografii sportowej. Swą uwagę kieruje na sporty peryferyjne: egzotyczne, nietypowe lub w inny sposób wykraczające poza główny, powszechnie znany nurt. Do najbardziej znanych jego realizacji w tej dziedzinie należą serie prac ukazujące niepełnosprawnych sportowców czy mnichów z klasztoru Shaolin.

Konsekwentnie realizuje wieloletni projekt poświęcony różnym dyscyplinom, na który ma się złożyć czterdzieści foto-esejów, tworzących razem subiektywną encyklopedię sportu jako zjawiska łączącego w sobie pierwiastek duchowy i fizyczny. W 2012 roku otrzymał nagrodę Word Press Photo już po raz dziewiąty. Jego czarno-biały fotoreportaż z serii "Sports Features", opowiadający o lucha libre - formie wrestlingu bardzo popularnego w Meksyku - zdobył trzecią nagrodę w kategorii "Sport".

W cyklu Skaters zaprasza nas do przyjrzenia się fragmentowi świata spoza oficjalnego systemu. Wolność, bunt, niezgoda na realia otaczającej rzeczywistości to klimat, w którym bohaterowie z fotografii Gudzowatego pochodzący z najbiedniejszych dzielnic Meksyku uprawiają skateboarding. Ten sport jest dla nich czymś znacznie więcej. To fascynujące zjawisko kulturowe stało się inspiracją dla wyrafinowanej wizualnie fotografii.

Projekt Planets Alive składa się z 8 części nawiązujących do 8 planet Układu Słonecznego. Każda z nich ma swój odpowiednik w zbiorowej wyobraźni, stworzony przez mitologię, literaturę, sztukę i indywidualne fantazje. Fotografia jednak, w odróżnieniu od innych sztuk wizualnych, zawsze pozostaje obrazem realnego świata. Gudzowaty łączy w fotografii te dwa porządki - realny i fantastyczny.

Gudzowaty publikował między innymi w magazynach: "Max", "L'Equipe", "Guardian", "Newsweek", "Forbes", "Time" i "Photo". Wydał też kilka albumów fotograficznych. Jest wielokrotnym laureatem najważniejszych międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów fotograficznych, w tym World Press Photo, Pictures of the Year i NPPA Best of Photojournalism.

Fotografie Tomasza Gudzowatego znalazły się również w wydanej przez Pocztę Polską w 2009 roku, składającej się z czterech znaczków serii "Zwierzęta Afryki". Przedstawiają gepardy, zebry, antylopy gnu i słonie.

Cytaty Tomasza Gudzowatego

 

„Zdjęcie – dobre zdjęcie, oczywiście – jest ekspresją wnętrza artysty, fotografia jednak, w odróżnieniu od innych sztuk wizualnych, zawsze pozostaje obrazem realnego świata.”

 „Pozostaję wierny technice tradycyjnej. Cyfra pełni drugorzędną rolę. Prawdopodobnie mógłbym z cyfrą pracować znacznie łatwiej, ale wciąż nie do końca jestem przekonany, że współczesna technologia potrafi emulować pewne cechy właściwe kliszy, zwłaszcza wielkoformatowej.”

Najważniejsze nagrody w konkursach fotograficznych:

• 2012
- World Press Photo, III nagroda w kategorii "Sport" (fotoreportaż), Holandia
• 2011
- NPPA Best of Photojournalisme - I nagroda w kategorii "Sport", USA
- Grand Press Photo 2011 - I nagroda w kategorii "Reportaż sportowy", Polska
- Pictures of the Year International - I nagroda w kategorii "Sport" (fotoreportaż), USA
- Pictures of the Year International - II nagroda w kategorii "Sport" (zdjęcie pojedyncze), USA
- World Press Photo - II nagroda w kategorii "Sport" (fotoreportaż), Holandia
• 2010
- Pictures of the Year International - III nagroda w kategorii "Sport" (fotoreportaż), USA
- The PGB Photo Award - I nagroda w kategorii "Sport", Szwecja
• 2009
- Grand Press Photo 2009 - I nagroda w kategorii "Reportaż sportowy", Polska
- NPPA Best of Photojournalisme - I nagroda w kategorii "Sport", USA
- Picture of the Year International - I nagroda w kategorii "Sport", USA
- World Press Photo - III nagroda w kategorii "Sport" (zdjęcie pojedyncze), Holandia
• 2008
- Grand Press Photo 2008 - Grand Prix - Zdjęcie Roku, Polska
- Grand Press Photo 2008 - I nagroda w kategorii "Reportaż sportowy", Polska
- Grand Press Photo 2008 - I nagroda w kategorii "Sport" (zdjęcie pojedyncze), Polska
- NPPA Best of Photojournalism - I nagroda w kategorii "Sport", USA
- Picture of the Year International - I nagroda w kategorii "Sport", USA
- World Press Photo - III nagroda w kategorii "Sport" (zdjęcie pojedyncze), Holandia
• 2007
- Picture of the Year International - Award of Excellence w kategorii "Sport" (zdjęcie pojedyncze) , USA
- Picture of the Year International - Award of Excellence w kategorii "Sport” (fotoreportaż), USA
- Grand Press Photo 2007 - II nagroda w kategorii "Sport" (zdjęcie pojedyncze), Polska
• 2006
- The Humanity Photo Awards - wyróżnienie w kategorii "Edukacja, wypoczynek, sport i technologia", Chiny
- NPPA Best of Photojournalism - wyróżnienie w kategorii "Najlepszy opublikowany fotoreportaż", USA
- NPPA Best of Photojournalism - wyróżnienie w kategorii "Sport" (fotoreportaż), USA
- World Press Photo - III nagroda w kategorii "Sport" (fotoreportaż), Holandia
• 2005
- Picture of the Year International - Award of Excellence w kategorii Magazine Division / Feature Picture, USA
• 2003
- World Press Photo - I nagroda w kategorii "Sport" (zdjęcie pojedyncze), Holandia
- World Press Photo - II nagroda w kategorii "Sport" (fotoreportaż), Holandia
• 2000 - World Press Photo - II nagroda w kategorii "Natura i środowisko" (zdjęcie pojedyncze), Holandia
• 1999 - World Press Photo - I nagroda w kategorii "Natura i środowisko" (zdjęcie pojedyncze), Holandia

(Źródła:

https://culture.pl/pl/tworca/tomasz-gudzowaty

https://www.swiatobrazu.pl/mistrzowie-fotografii-dzikiej-przyrody-zobacz-najlepsze-zdjecia-23734.html,24

https://zyciorysy.info/tomasz-gudzowaty/ | Zyciorysy.info

Tomasz Gudzowaty, fot. Paweł Terlikowski / Agencja SE / East News

Tomasz Gudzowaty, Pierwsza lekcja zabijania, 1999.)

Agnieszka Osiecka

Autorka ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek, skeczy i utworów scenicznych. Poetka i prozaik, dziennikarka, reżyser teatralny i telewizyjny. Najsłynniejsza polska autorka tekstów do piosenek – napisała ich ponad dwa tysiące dla takich wykonawców jak Maryla Rodowicz, „Skaldowie”, Kalina Jędrusik, Magda Umer, Seweryn Krajewski, Anna Szałapak, Krystyna Janda, Irena Santor czy Stenia Kozłowska. Laureatka wielu nagród i wyróżnień na festiwalach. Poetka mawiała, że jej związek z piosenką miał być romansem obliczonym na studenckie wakacje, a stał się związkiem na całe życie.

"Poetka złamanego koloru", jak ją określił Jan Kott, napisała teksty piosenek, które zajmują trwałe miejsce w historii polskiej muzyki rozrywkowej. Teksty Osieckiej śpiewali wszyscy. Wśród tych najbardziej znanych można wymienić choćby te, śpiewane przez Marylę Rodowicz – „Małgośka”, „Niech żyje bal”, Annę Szałapak – „Grajmy Panu”, Edytę Geppert – „Nie żałuję” czy Sławę Przybylską „Okularnicy”. Zespół „Raz Dwa Trzy” nagrał w studiu jej imienia płytę koncertową z jej piosenkami, zatytułowaną „Czy te oczy mogą kłamać”.

Osiecka napisała ponad dwa tysiące tekstów piosenek. Zostały one zebrane i wydane w takich tomikach - „Żywa reklama”, „Listy śpiewające”, „Sztuczny miód”, „Śpiewające piaski”, „Sentymenty”, „Za chwilę”, „Kolory” czy też „Wyszłam i nie wróciłam”. Ponadto jej poezję można również przeczytać w tomikach wierszy - „Śpiewające piaski”, „Opisanie szopki”, „Imionnik z kwiatem”, „Wada serca”, „Sentymenty” oraz „Za chwilę”.

Agnieszka Osiecka to nie tylko poetka. Pisała również formy prozatorskie, wśród których najbardziej znane są opowiadania „Biała bluzka”, książki fabularne „Czarna wiewiórka”, „Salon gier”, wspomnieniowe „Szpetni czterdziestoletni”, „Na początku był negatyw”, „Rozmowy w tańcu”. Pisała także dla dzieci – wspomnieć tu należy choćby takie bajki jak „Dzień dobry Eugeniuszu”, „Wzór na diabelski ogon”, „Ptakowiec” czy „Szczególnie małe sny”.

Znana była także ze współpracy z teatrem. Wspaniałe były jej adaptacje Singera – „Sztukmistrz z Lublina”, „Wilki” i „Darcie pierza”. Od 1994 roku związana była z Teatrem Atelier w Sopocie. Ta współpraca przyniosła najdoskonalsze według krytyków w jej artystycznym dorobku i niestety ostatnie sztuki i piosenki. Po śmierci została patronką tegoż teatru. W nim to właśnie co roku odbywają się półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek poetki „Pamiętajcie o Osieckiej”.

Osiecka pisała również dla "Literatury", "Kultury" i "Polski". Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

W 1997 roku w Opolu odbył się koncert poświęcony twórczości Osieckiej zatytułowany „Zielono mi” wyreżyserowany przez Magdę Umer. Wystąpiła w nim cała plejada gwiazd polskiej sceny muzycznej. Koncert, choć planowany jeszcze za życia poetki, przerodzić się musiał w wydarzenie wspomnieniowe o artystce. Osiecka nie doczekała dnia imprezy. Zmarła 7 marca 1997 w wyniku choroby nowotworowej i została pochowana na warszawskich Powązkach.

6 rzeczy, których nie wiecie o Agnieszce Osieckiej:

1. Jest autorką hasła "Coca-Cola to jest to".

Gdybyśmy mieli wymienić wszystkie zajęcia, jakimi przez całe swoje życie parała się Agnieszka Osiecka, to pewnie musielibyśmy napisać kolejną książkę na jej temat. Skupmy się zatem na Coca-Coli.

W 1971 roku pisarka nawiązała przelotny romans z reklamą i zwyciężyła w konkursie na slogan najpopularniejszego napoju na świecie. Osiecka ze swoim "Coca-Cola to jest to!" pokonała m.in. Melchiora Wańkowicza.

Proste hasło reklamowe, a wiadomo, że w prostocie siła, zostało później wykorzystane na całym świecie. Pewnie wyobrażacie sobie te bajońskie sumy, jakie pisarka musiała otrzymać. I tu czeka was rozczarowanie. Honorarium wystarczyło na zakup maszyny do pisania.

Według innej wersji Osiecka za hasło dostała tysiąc złotych. Było to bardzo mało, więc namówiona przez innych, zażądała kwoty dziesięciokrotnie wyższej. Pieniądze przeznaczyła na wakacje dla zaprzyjaźnionej rodziny, której pomagała.

2. Agnieszka i mężczyźni jej życia.

„Dzidziu!” - napisała w 1973 r., dzień po urodzeniu córki Agaty – „Nie kochaj się w łobuzach, jak ja. Zawsze mi się podobał taki zbuntowany, cały "na nie", przyklejony do baru jak niedopałek sporta.” (Zofia Turowska, "Agnieszki - Pejzaże z Agnieszką Osiecką").

I taka właśnie była. W niej kochali się mężczyźni inteligentni, kulturalni i szarmanccy, a ona porzucała ich, by wiązać się z chuliganami - wspominała po latach Magda Umer, jej wieloletnia przyjaciółka.

Agnieszka Osiecka miała trzech mężów. O pierwszym, Wojciechu Jesionku, wiadomo niewiele. W latach 1963-1964 była żoną Wojciecha Frykowskiego (polskiego producenta filmowego zamordowanego w willi Polańskiego), którego poślubiła w Zakopanem. Ostatnim mężczyzną, z którym związana była formalnie, jest dziennikarz Daniel Passent. Z tego związku pisarka ma córkę Agatę.

Małżeństwa małżeństwami, ale najciekawsze w biografii Osieckiej są związki z najwybitniejszymi polskimi osobistościami z kręgów artystycznych. Jako młoda dziewczyna zawiązała się z Markiem Hłaską (jego maszynę trzymała w swoim mieszkaniu do końca życia). Uczucie łączyło ją również z Jeremim Przyborą. Gdy kochała, czuła, że żyje.

 3. Ma pomnik na Saskiej Kępie.

Agnieszka Osiecka jest jedną z osób najsilniej kojarzonych z Warszawą. Po wojnie zamieszkała z rodzicami na ulicy Dąbrowieckiej 25 na Saskiej Kępie, której pozostała wierna do samego końca. Tu pisała, tu wracała po rozpadach kolejnych związków. Na kamienicy zamieszczono po jej śmierci pamiątkową tablicę, a ulica Francuska została ozdobiona jej pomnikiem.

Znajduje się on na skrzyżowaniu z ulicą Obrońców, przed kawiarnią Rue de Paris. Można sobie do poetki przysiąść, zrobić sobie z nią zdjęcie, ale jeśli chcemy naprawdę poczuć się jak ona, to niestety nie tutaj. W miejscu kawiarni za życia Osieckiej znajdowała się drogeria. Ona sama była częstą bywalczynią innej, znajdującej się niedaleko Sax na Francuskiej 31. Tam miała swoje krzesło. Po jej śmierci nad stolikiem pojawił się napis: "Ach, śpij kochanie, śpij kochanie, na weselsze jedziesz gwiazdy po łatwiejsze prawo jazdy (...).

4. Napisała ponad 2000 piosenek.

Naszym zdaniem powinno się zorganizować konkurs na znajomość piosenek Osieckiej. Każdy z nas z łatwością wymieniłby co najmniej 5, a ona napisała ich przeszło 2 tysiące!

5. Mogła zostać reżyserką.

Czyli, co by było, gdyby życie potoczyło się inaczej. Agnieszka Osiecka studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim oraz reżyserię na łódzkiej filmówce. Wraz z końcem studiów skończyła się też przygoda z kamerą. Jak sama przyznawała, nigdy nie radziła sobie za dobrze z zarządzaniem ludźmi.

Film był jednak dla Osieckiej bardzo łaskawy. Wszystko dzięki jej utworom, które nadal chętnie wykorzystuje się w różnych produkcjach.

6. Nagrody.

W 1979 roku otrzymała Złoty Krzyż Zasługi. W 1997 roku została pośmiertnie odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, w uznaniu za wybitne zasługi dla kultury polskiej.

 

(Źródła:

https://culture.pl/pl/tworca/agnieszka-osiecka

https://buzz.gazeta.pl/buzz/56,163510,9211241,5-rzeczy-ktorych-nie-wiecie-o-agnieszce-osieckiej.html

https://www.rmf.fm/muzyka/utwory,7229,Agnieszka,Osiecka.html

Obrazy:

Agnieszka Osiecka w swoim gabinecie w Warszawie, 1986 rok. Fot. Andrzej Świetlik, Forum.

Agnieszka Osiecka (1977 r.). Foto: Witold Rozmysłowicz / PAP.

 

Andrzej Wajda

Andrzej Witold Wajda (ur. 6 marca 1926 w Suwałkach, zm. 9 października 2016 w Warszawie) – polski reżyser filmowy i teatralny, w młodości aktywny jako malarz. W sezonie 1989/1990 dyrektor artystyczny Teatru Powszechnego w Warszawie. Czterokrotnie jego filmy były nominowane do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. W latach 1989–1991 senator I kadencji. Kawaler Orderu Orła Białego.

Popularność przyniosły mu filmy inicjujące tzw. polską szkołę filmową: Kanał oraz Popiół i diament, w których dokonywał rozrachunku z czasami II wojny światowej. Dokonał ekranizacji wielu dzieł literackich, jak Popioły, Brzezina, Wesele, Ziemia obiecana, Panny z Wilka i Pan Tadeusz. Współtworzył kino moralnego niepokoju, w którego ramach powstały osadzone w tematyce społecznej, demaskujące patologie systemu komunistycznego w Polsce filmy: Człowiek z marmuru i jego kontynuacja Człowiek z żelaza, która została nagrodzona Złotą Palmą na 34. MFF w Cannes. Do ostatnich dokonań artysty należą: martyrologiczny film Katyń oraz eksperymentalny Tatarak. Reżyser zainicjował również powstanie istniejącego w latach 1972–1983 Zespołu Filmowego „X”, Mistrzowskiej Szkoły Reżyserii Filmowej utworzonej w 2002 roku oraz autorskiego studia filmowego. Jego działalność teatralna obejmowała wystawianie sztuk w teatrach gdańskich, warszawskich, krakowskich (Z biegiem lat, z biegiem dni...) oraz za granicą.

Jego twórczość nawiązywała do polskiego symbolizmu i romantyzmu, była próbą rozrachunku z mitami polskiej świadomości narodowej. Za zasługi dla rozwoju kinematografii był wielokrotnie nagradzany, między innymi w 2000 roku otrzymał Nagrodę Akademii Filmowej (Oscara) za całokształt twórczości. Za całokształt twórczości wyróżniony także honorowym Złotym Niedźwiedziem, Cezarem oraz Złotym Lwem.

Nagrody filmowe Andrzeja Wajdy:

2000

Oscar Specjalny - Nagroda honorowa - za pięć dekad wybitnych osiągnięć reżyserskich

1984

BAFTA - Najlepszy film nieanglojęzyczny za  „Danton” (1982)

1981 Cannes

Nagroda Jury Ekumenicznego - Nagroda główna za  „Człowiek z żelaza” (1981)

Złota Palma - Najlepszy film za  „Człowiek z żelaza” (1981)

1979 Cannes

Nagroda Jury Ekumenicznego - Nagroda główna za  „Bez znieczulenia” (1978)

1978 Cannes

Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI) - Najlepszy film za  „Człowiek z marmuru” (1976)

1957 Cannes

Nagroda Specjalna - Nagroda Specjalna Jury za  „Kanał” (1956)

1998 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji

Złoty Lew za całokształt twórczości - Zdobywca

1959 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji

Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI) - Najlepszy film za  „Popiół i diament” (1958)

2009 Berlinale

Nagroda Specjalna - Nagroda im. Alfreda Bauera za  „Tatarak” (2009)

   

1996 Berlinale

Srebrny Niedźwiedź - Za wybitny wkład artystyczny za  „Wielki tydzień” (1995)

2008 Orły

Orzeł - Najlepszy film za  „Katyń” (2007)

2008 Złote Lwy

Bursztynowe Lwy - Film, który zarobił najwięcej pieniędzy w kinach za „Katyń” (2007)

1984 Złote Lwy

Nagroda Specjalna - Nagroda Dziennikarzy za  „Danton” (1982)

1979 Złote Lwy

Nagroda Specjalna Jury - Zdobywca za  „Panny z Wilka” (1979)

1978 Złote Lwy

Złote Lwy - Najlepszy film za  „Bez znieczulenia” (1978)

1977 Złote Lwy

Nagroda Specjalna - Nagroda Dziennikarzy za  „Człowiek z marmuru” (1976)

1975 Złote Lwy

Złote Lwy - Najlepszy film za  „Ziemia obiecana” (1974)

2009 Europejska Akademia Filmowa

Europejska Nagroda Filmowa (od 1997) - Nagroda Krytyków Europejskiej Akademii Filmowej - Prix FIPRESCI za  „Tatarak” (2009)

1983 Cezary

Cezar - Najlepszy reżyser za  „Danton” (1982)

1981 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Srebrne Grono - Najlepszy film za  „Człowiek z żelaza” (1981)

1979 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Syrenka Warszawska - Najlepszy film polski za  „Bez znieczulenia” (1978)

1975 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Syrenka Warszawska - Najlepszy film polski za  „Ziemia obiecana” (1974)

1975 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Złote Grono - Najlepszy film za  „Ziemia obiecana” (1974) - Nagroda "za wybitne walory artystyczne, za wielostronne ukazanie procesu historycznego w jego aspektach - politycznym, ekonomicznym i kulturalno-obyczajowym, i wreszcie za odważną, na wskroś nowoczesną interpretację pierwowzoru literackiego".

1974 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Nagroda Specjalna - Najlepszy debiut XXX-lecia za  „Pokolenie” (1954)

1973 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Złote Grono - Najlepszy film za  „Wesele” (1972)

1971 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Nagroda Specjalna - Nagroda Klubu Polskiej Krytyki Filmowej za  „Krajobraz po bitwie” (1970)

1971 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Syrenka Warszawska - Najlepszy film fabularny za  „Krajobraz po bitwie” (1970)

1971 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Złote Grono - Najlepszy film za  „Brzezina” (1970) - oraz za film "Krajobraz po bitwie"

Złote Grono - Nagroda widzów za  „Krajobraz po bitwie” (1970)

1969 Lubuskie Lato Filmowe Kinematografie Krajów Europy Środkowej i Wschodniej

Syrenka Warszawska - Najlepszy film polski za  „Wszystko na sprzedaż” (1968)

2019 Międzynarodowy Festiwal Filmowy "Żydowskie Motywy"

Warszawski Feniks - Najlepszy film polski za  „Marek Edelman ...i była miłość w Getcie” (2019)

1980 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián

Nagroda Specjalna - Nagroda Katolickiego Biura Filmowego (OCIC) za  „Dyrygent” (1979)

Nagroda Specjalna - Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI) za  „Dyrygent” (1979)

1973 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián

Srebrna Muszla - Zdobywca dla filmu pełnometrażowego za  „Wesele” (1972)

1976 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Valladolid

Złoty Kłos - Najlepszy film za  „Ziemia obiecana” (1974)

2014 Nagroda Stowarzyszenia Autorów Zdjęć Filmowych (Polish Society of Cinematographers)

PSC - Nagroda specjalna - za wybitne osiągnięcia w sztuce filmowej, stworzenie niezwykłych dzieł, które ukształtowały świadomość wielu pokoleń widzów oraz za zmysł dostrzegania talentów i inspirowania współtwórców, w szczególności Autorów Zdjęć Filmowych.

1981 Stowarzyszenie Nowojorskich Krytyków Filmowych

Nagroda Specjalna - Zwycięzca za  „Człowiek z marmuru” (1976), „Człowiek z żelaza” (1981) także za: „Człowiek z marmuru” (1976), „Człowiek z żelaza” (1981) - za kunszt i niezależnego ducha prezentowanego w filmach.

2018 Festiwal Filmów Polskich "Wisła" w Rosji

Słoń - Wyróżnienie za  „Powidoki” (2016)

2007 Złote Kaczki

Złota Kaczka - Najlepszy film za  „Ziemia obiecana” (1974)

1971 Złote Kaczki

Złota Kaczka - Najlepszy film polski za  „Krajobraz po bitwie” (1970)

1966 Złote Kaczki

Złota Kaczka - Najlepszy film polski za  „Popioły” (1965)

1959 Złote Kaczki

Złota Kaczka - Najlepszy film polski za  „Popiół i diament” (1958)

1958 Złote Kaczki

Złota Kaczka - Najlepszy film polski za  „Kanał” (1956)

(Źródła: https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Wajda

https://www.filmweb.pl/person/Andrzej+Wajda-289/awards

Obraz: Autorstwa Piotr Drabik. Praca pochodna: TharonXX - Ten plik jest fragmentem innego pliku: Andrzej Wajda OFF Plus Camera 2012(2).jpg, CC BY 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=52180667)